Logopeda

Zajęcia logopedyczne

mgr Justyna Brasse-Melcer

Przejdź do strony: z logopedią za pan brat

Diagnoza logopedyczna nie jest „stawiana”. Często kształtuje się przez wielokrotny, dłuższy kontakt z dzieckiem, opiekunami, specjalistami innych dziedzin: ortodontą, laryngologiem, audiologiem i psychologiem. Diagnoza logopedyczna jest podstawą do opracowania programu terapii logopedycznej.

Anna Paluch, psycholog logopeda

O terapii logopedycznej w naszej szkole

Z zajęć logopedycznych korzystają uczniowie klas I-VI (w tym uczniowie mający zalecenia poradni psychologiczno-pedagogicznej).W wyniku przesiewowych badań logopedycznych oraz obserwacji logopedy i wychowawców, jak również dostarczonych opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej, co roku, we wrześniu uczniowie kwalifikowani są do zajęć logopedycznych. Opieką logopedyczną objęci są uczniowie z dyslalią: seplenieniem, rotacyzmem, lambdacyzm, gammacyzmem, kappacyzmem oraz mową bezdźwięczną, jąkaniem, niedosłuchem, środowiskowym ograniczeniem mowy. Terapia logopedyczna ma na celu rozwój i usprawnianie sprawności językowych poprzez: usprawnianie narządów artykulacyjnych, usuwanie zaburzeń mowy, wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy, wypracowanie sprawności językowej. Dostosowana jest do indywidualnych potrzeb i możliwości każdego ucznia. W trakcie zajęć prowadzone są również ćwiczenia relaksacyjne. Rodzice mają możliwość stałego wglądu w pracę logopedyczną z ich dzieckiem, a dodatkowo organizowane są dla nich otwarte zajęcia logopedyczne, podczas których mogą lepiej zrozumieć znaczenie terapii dla ich dziecka, jak również zapoznać się z różnymi formami ćwiczeń, które mogą prowadzić w domu.

Drodzy Rodzice!

Rozwój mowy jest jedną z ważniejszych umiejętności, jaką zdobywa dziecko. Trwa on przez wiele lat i przebiega w indywidualnym rytmie. Dziecko, które idzie do pierwszej klasy powinno wymawiać wszystkie głoski prawidłowo, mieć bogate słownictwo dotyczące jego życia, otoczenia, umieć budować poprawne pod względem gramatycznym i logicznym zdania. Prawidłowa wymowa ma duże znaczenie dla powodzenia w nauce czytania i pisania. Bez względu na przyczynę wystąpienia zaburzeń mowy (wad wymowy) należy podjąć jak najwcześniej działania terapeutyczne. Serdecznie zapraszam do współpracy, ponieważ skuteczność i powodzenie terapii zależy w dużej mierze od Was Rodziców. Zapraszam też do każdorazowego uczestnictwa w organizowanych zajęciach otwartych.

Zestaw zabaw logopedycznych do ćwiczeń w domu

Ćwiczenia języka:

„Pychotka” – oblizywanie warg posmarowanych smakołykiem (usta szeroko otwarte). Oblizywanie zębów (ruch okrężny).
„Wahadełko” – kierowanie języka w kąciki ust bez dotykania nim warg i zębów.
„Cukierek” – udawanie ssania cukierka.
„Pyszczek” – otwieranie i zamykanie zębów bez odrywania języka od podniebienia.
„Ślimaczek” – wysuwanie języka do przodu, a następnie chowanie go w jamie ustnej (usta szeroko otwarte).
„Koci grzbiet” – czubek języka opieramy o dolne zęby i unosimy środkową część języka do podniebienia.
„Wesoła piosenka” – wymawianie sylab: la la la, lo lo lo, le le le .
„Rurka” – zwijanie bocznych krawędzi języka do wewnątrz i dmuchanie przez „rurkę”.
Kierowanie języka w kąciki ust (w prawo, w lewo) i do warg (do góry, na dół).
„Liczenie zębów” – dotykanie czubkiem języka po kolei górnych i dolnych zębów (buzia szeroko otwarta).
„Masaż” – wysuwanie i cofanie języka przez zwarte zęby (język przeciska się między nimi – masuje zęby).
Unoszenie języka za górne zęby i cofanie go do podniebienia.
„Wędrowniczek” – przesuwanie językiem po wewnętrznej stronie zębów górnych i dolnych.
Mlaskanie czubkiem języka, środkiem języka. Przyssanie języka do podniebienia przy szeroko otwartych ustach.

Ćwiczenia warg:

Szerokie otwieranie i zamykanie ust.
Wysuwanie warg do przodu (samogłoska u), rozchylanie warg (samogłoska e).
Przesadne wymawianie samogłosek.
„Całuski” – przesyłanie buziaczków.
Trzymanie ołówka między nosem a wargą górną.
„Grzebyk” – czesanie dolnymi zębami wargi górnej i górnymi zębami wargi dolnej.
„Balonik” – nadymanie policzków i powolne wypuszczanie powietrza.
Układanie dolnej wargi na górną i górnej na dolną.
Zasłanianie dolną wargą dolnych zębów i górną górnych zębów.
„Masaż” – nagryzanie górnymi zębami na dolną wargę i dolnymi na górną (masaż warg zębami).
Dmuchanie przez złączone wargi, lekko wysunięte do przodu; gwizdanie, parskanie, cmokanie.
Wymawianie samogłosek: iii – uuu, aaa – ooo.

Zabawy usprawniające podniebienie:

„Gulgotanie” – płukanie gardła ciepłą wodą.
„Siłacz” – przenoszenie skrawków papieru za pomocą słomki (wciąganie powietrza).
„Dzióbek” – wciąganie policzków.

Ćwiczenia oddechowe:

Dmuchanie na wiatraczek.
Zdmuchiwanie świecy z coraz większej odległości.
Puszczanie baniek mydlanych.
Poruszanie wydmuchiwanym powietrzem lekkich przedmiotów (piórko, watka, listek…).
Wymawianie na wydechu samogłosek (jak najdłużej).
„Mróz” – chuchanie na zmarznięte dłonie.
„Chłodzenie zupy” – dmuchanie na gorącą zupę.
„Balonik” – naśladowanie nadmuchiwania balona.
„Pęknięty balon” – wypuszczanie powietrza z ust (długie sss).
„Gwizdek” – gwizdanie na jednym wydechu.
„Spacer po łące” – podchodzenie do kwiatków i wąchanie ich.
„Śpiące lale” – oddychanie nosem (wdech i wydech nosem). Lale budzą się i ziewają (wdech i wydech ustami).
„Zbieranie jagód” – przenoszenie papierowych jagód za pomocą słomki do koszyka (wdech przez słomkę, co powoduje zassanie się papierka do słomki, następnie wydech, co powoduje jego opuszczenie).
„Wietrzyk” – dmuchanie na własną grzywkę.
„ Wyliczanka” – liczenie na jednym wydechu.

Ćwiczenia na rozruszanie przepony:

Śmiech – wesoły, beztroski, gwałtowny, cichy, lekki, tłumiony. Naśladowanie śmiechu różnych ludzi:

staruszki – he, he, he
kobiety – ha, ha ha (wysoki)
mężczyzny – ho, ho, ho (niski)
dziewczynki – hi, hi, hi (piskliwy)
chłopca – ha, ha, ha (wesoły, hałaśliwy).

Zabawy słuchowe:

„Co słyszę” – rozpoznawanie odgłosów z otoczenia, np. z ulicy, sąsiedniego pokoju.
Uderzamy drewnianą pałeczką np. w szkło, żelazo, kamień, drewno. Zadaniem dziecka jest odgadnięcie w jaki przedmiot stukamy.
„Co się toczy?” – toczenie po podłodze piłki, kasztana, kamyka itp. Dziecko odgaduje, co toczymy.
„Co ja robię?” – uderzanie o siebie: klockami, łyżeczkami, kamykami, łyżeczką w pustą szklankę; klaskanie, darcie papieru, gniecenie papieru.
„Kto mnie woła?” – rozpoznawanie głosu mamy, taty, babci…
Rozpoznawanie głosów zwierząt, pojazdów, urządzeń itp.
„Zabawa w chowanego” – szukanie ukrytego zegarka, dzwoniącego budzika, grającego radia itp.
„Co słyszysz?” – wyróżnianie głosek i sylab na początku wyrazów (w nagłosie).
„Co powiedziałam?” – odgadywanie słów wypowiadanych głoskami i sylabami, np. o-s-a (osa), d-o-m-e-k (domek), te-le-fon (telefon).
„Zabawa w wyrazy” – mówienie wyrazów na daną głoskę, sylabę; np. o – oko, obraz, ba – balon, banan